Tödtmann, Heinz

Dat Fröhstück

Jann un Hein wern twee Unzertrennliche Ene Tied lang arbeiden de beiden tosamen opp ene Bostäe. Dicht bi de Bostäe harr´n de Mürkers sone Kuhl´n, wo se denn henngüngen _ gen, wenn se dar hennmossen, wo, wi man so seggt, de Kaiser to Foot henngeıt. Enes Dages moß Jan dar nu ok mal henn, - na de Kuhl´n. „Du“, seggt he to Hein „eck gah dar mal eben henn, weeßt jo Bescheed!“ As

Jann nu aber gor ne torügg kummt, denkt Hein, moß doch mal eben sehn, wo de Keerl bläben is. He is doch woll am Enne ne ın de Kuhl´n rinnfull'n? He geiht henn un as he bi de Kuhl´n ankummt süht he, wie Jann dar midd'n Paol in'ne Kuhl´n rüınfischt. „Minsch, Jann, watt makst du dar denn? seggt he. „Keerl“ röppt Jann, „mi is mine Jacke dar rinnfullin. „Och Jann“, seggt Hein, „Minsch, de lat dar doch in sitten, de kannst jo doeh ne wedder antreckem“ „Nä“, ment Jann, „dat will eck ok ne, -- aber min Fröhstück dat sitt dar na inne.“