Schüttemeyer, Ernst

Ernst Schüttemeyer stellt sich am besten selbst vor:

"In Lausen an de Brake bin ik in dat Huus von mien Grootöllern in'n Juni 1909 op de Welt komen. An'n Swarden Weg in Karkweyh harrn mien Öllern en Huus kofft. Mien Vadder weer dor bi de Isenbohn. In mien Öllernhuus worr hochdüütsch snackt, ober mit de Nohberskinner heff ik mi op Platt ünnerholen.

 

Bit ik föfftein weer, bin ik no de Realschool in Bremen gohn. Ik heel ober mehr von't Handwark, un so heff ik de Timmeree in't Weyher Dörp lehrt. Mien Lehrmeester, sien Familie un all de Gesellen snacken Platt. Use meiste Arbeit weer op'n Lann, un dor keem ik beter trecht, wenn ik ok platt snacken dee. Dör mien Beruf bin ik wiet rümkomen, un ik heff veel Minschen kennenlehrt.

 

Twee Johr weer ik Soldot un in de Gefangenschaft. In Holland un ok achtern Stacheldroht bi'n Ami - mien levet Plattdüütsch konn ik allerwegens bruken.

 

No'n Krieg heff ik bi mien ole Boofirma wodder as Polier anfungen. As ik 36 Johr in de Firma un föfftig Johr bi'n Boo ween weer, bin ik 1973 in Rente gohn. Nu heff ik Tiet, dat optoschrieven, wat ik in all de Johrn beleevt heff, un mi mookt dat ok Spooß, mien Geschichten vörtolesen."

 

 

 

 

 

Brün Meyers Koweid

Jeden Winter stünn Meiers Kohweid unner Woter, wenn't frorn har, löpen wi dor Strietschoo oder glirschten. So harn wi öllern Jungs doch immer en in Nacken. Wi snackten en Jung an, doch mol sine Tung an dat Pumpenrohr to hol'n! De Jung döt, und he seet dor an, de arme Kerl und konn nich wor los. In dissen Moment dör us de Jung leet und weern am rorn, wi em los to kriegen. Dor güng us een Lech up, "met warm Woter". Kreegen usen Penis rut und pi....ant Rohr, dor weer he los.

 

Damploktiet - so weer dat in Karkweyh

Jeder Heizer har sein eegen Rezept, dat Füer to holn/ Ernst Schüttemeyer vertellt

 

As de Iesenbohn so um 1866 bi us ehre Strecke Bremen-Osnabrück utbaute, brök eene nee Tiet an. Dor geev dat bannig veel Arbeit för jeden Mann, un ok de Industrie löp op Vulldamp. De Vedeenst weer domols man wenig, ober de Minschen , tofrer, stellten ik keene grooden Anspröke. Een Mürker verdeente in sein Twölf Stünn Dogewark tein g- gr. - dat heet „gute Groschen“ dat sünd 112 Pennig oder ´n halben Doler. Dorför konn man een Pund gröne Kaffeebohnen köpen.

 

So füngen veele Mannslüer be de Iesenbohn an to arbeiten, oberlöen de lüttje Bueree ehren Froenslüern, Oma un Opa. Erst mossen de Kerls ´n langen Footmarsch moken, den Röör geev dat noch nich. No twölv Stünn sure Arbeit mit Schippens, Pickhacken un Schuuvkoorn be jümmer krummen Buckel güng´t möör no Huus.

 

Toerst wör de Iesenbohnstrecke stückwies uneengleisig baut, um Materiol un veeles , wat dor tohörte, rantoschaffen, denkt man blots an den grooten Lahauser Barg - de Oberführung ober de Bohn mit ehr veer Towegungen.

 

Jümmer mehr Minschen kömen ut all'n Himmelsrichtungen togereist, erst ohne Familie oder as Jungkerl, Wohnunge, Obernachtungen mossen baut weern, Handwarkers möken sik selbständig. Fast jede heimische Familie har Kostgängers oder Logierlüer – dat weer so`n lüttjen Biegröschen for Modder ehrn Huushalt.

 

Een poor Johr löter wör dann de grote Rangierbohnhoff anleggt. Wat dor alls tohörte! Erst mol de Bohnhoff, dorto Stellwarke mit veelen Signolen, Weichen un Krüzweichen, ik twee Rangierbarge – lüttje Anbarge, ober de wurrn de Waggons dör Rangierloks schoben. De Waggons lööpen denn mit eegen Kraft, dör Weichenstellung vom Rangierer in de verschiedenen Gleisspur`n leit. So wurrn de Wogens to Züge tohopstellt – 60 Waggons oder 120 Assen weer meist een Zug.

 

Ganz ungefährlich weer so`n Rangierposten ok nich – he moss bannig uppass'n, wenn de Wogens anrullt'n. Ganz kört vör den stohenden Wogen leeg de Rangierer den Hemmschoh vör de Röer , dormit he nich op de annern prallte - to fröh ok wedder nich, denn köm de Waggon dor nich hen, wo he henschöll.

 

De Brögenslag öber de Ochn

Dat weer in de Johrn 1925/26. Ek weet im tweeten Lehrjohr bi'n ehrborren Timmermeister Brün Koldeweyh (Holtborgers) in Karkweyhe. He heet ok "Meister Brumm" bi de in Dörp. Dat weer ober keen Schimpwoort - mag komen, weil he so'n beeten kort weer. Ok de annern Meisters harrn ehrn Spitznomen wie "Meister Rasch" oder "Meister Fröhlich". Jo, dat geev sogor enen mit Momen "Meister Kürbis", de har nämlich ne Glatze.

 

Nu will ek anfangen to vertelln. De Bur "groten Blocks" gegenöber vom olen Kriegerdenkmol in'n Karkweyher Dörp woll eene Brög ober de Ochen hebben. De Bogenemigung harrs se all von Syk kreegen. Min Lehrmeister weer düchtig, und so harr he denn von Blocks-Vadder den Toschlag kreegen. För mi weer düsse Arbeit ganz wat Nees. En poor hundert Meter no links an de Ochen dol, wenn man öber de Strotenbrög geiht, no Dreyh to, hebbt Blocks ehre Kohweiden, un dor schölln wi de Brög slon. Up usen Timmerplatz möken wi de Rammkonstruktion fertig, denn so en Ding harr man jo nich immer leegen - wann köm dat mol vör! 

 

De Bär oder de Rammblock weer ut een knorrigen eeken Stamm timmert. Dormit he nich utrenanner klöben deit kreeg he von Smid Glor'n poor dicke gesmerte Ringe mokt. Een mit son Bögel, an dem dat dicke Tau fast mokt wör. De langen eeken Pöler, veer Meter lang, harrn wi all zünftig anspitzt. De mossen genau in de Mitte vom Stamm utlopen, sonst treckt de Pohl scheef in de Grund. Dat möt man weeten. Wieter will ek fachmännisch nich utholen, dat geiht to wiet.

 

Also düsse Arbeit weer reine Handarbeit, dor brukten wi noch keen Maschinen to, doch acht Mann to'n Trecken. Dat Kommando harr Fidel Rumsfeld oder Deckers Frilk ut de Sudweyher Heid. He höl den Steert. Dat weer so'n dicket Tau an dem de Bär fastmookt weern, un geev den Takt to'n Trecken. Nich to flink und nich to langsom, so sitjeweg. Dat könn he ganz famos, he höl ok de Richtfestreden.

 

De Rammen un all wat wi brukten, Bude un Toilett, harr de Fohrunternehmer August Otersen ut'n Ruschkamp herbrogt. De Rammkonstruktion weer nu an Ort un Steer opstellt. Dann weer de Bär hochtrocken, ganz no boben un weer faststeeken. Nu mök ek dat Tau los von'n Bär, mit datsülbige Tau treckten wi een Pohl hoch un weer dor henstellt, wo he in'n Bodden scholl. De Pohl weer son'n beeten provisorisch anschlogen, dormit he us nich umfallen dö. Dat Tau wör nun wedder an den Bär fastmookt. Hoch den Bär un langsom op den Pohl sett. Ersrt beköm he'n poor lütje Slääg, dormit he stünn, nochmol de Woterwoog ranholn, un denn güng das Spektokel los.

 

Hoch op den Block,

denn Pohl op'n Kopp

he mott noch höger gohn

un ok noch beter slon.

Denn je höger dat he geiht

je beter he steit

Ek seh eenen, de nix deiht,

de sick im stillen freit (dat weer de Meister)

man will em nich nomhaft moken

 

hoch op und sett

 

De Pohl weer good in'n Bodden ringohn, nu mossen wi use sträng dolsteeken. För jeden Mann weer een Sträng mit so'n Sticken to'n Anfoten. Disse acht Strängweern an't dicke Tau feststeeken. Dor köm een dicken teintölligen Nogel dör dat dicke Tau, un over dissen Nogel weern de Sträng fastmokt. Wenn't nu heet, "hoch op un sett", dann mossen wi nosteeken.

 

Hoch in de Scheer

usen Meister to Ehr

he will woll bedenken

un us een Buddel vull schenken

Schall nich veel kosten

bloss een poor Groschen

Erst will den Buddel woll holen

de Meister schall betolen.

 

Hoch op un sett

 

Lütje Pause to'n Versnuben. Un denn güng dat Hochdütsch wieter:

 

Tief hinein

soll dieser Pfahl gechlagen sein

und wenn er auch nicht gerade steht

er muss doch in der Linie stehn.

 

Hoch in Gedanken,

es leben alle Kranken

alle Witwen und Waisen

di zu Wasser und zu Lande reisen

 

Acher Snieder Backoben dor danzt een poor Zeegen

dor har de een den annern den Bort so bemägen

 

Ool, grönen Ool

O, Madam kom Se mol dohl

de Köksch sitt op de Finsterbank

un strullt de ganze Köken entlang.

 

In Sudweyh, dor steiht een Orgeldreiher

alles rennt, um de Musik to hörn

"denn er spielte von Liebe und Glaube"

dorno danzt de schönen Sudweyher Deerns.

 

So weer de Vömdag flink hengohn un ek moss dat Eeten warm moken. Ek mök dat wi de olen Germanen. Een poor Steene besorgt, un dor leeg man'n isern Platten rup. Für unner, dat weer mien Herd. Af un to weer mi ol mol wat anbrennt. Dat weer'n schlechtet Warmmoken. No Middag güng dat "mit voller Kraft" wieter.

 

Ich liebte einst ein Mädchen

mit Namen Adelheid

die machte mir zu Weihnacht

"ne wunderschöne Freud"

Eine kleine Tabakpfeife

gab sie mir zum Präsant

drum hab ich sie aus Liebe 

Adelheid genannt.

O du schöne Adelheid

du bist meine größte Freud

Du bist mein Ideal

du bist die Pfeife meiner Wahl.

 

An einem Sonntagabend

saß ich auf des Sofas Rand

da nahm die Adelheid

mir die Pfeife aus der Hand,

und als sie daran spielte

da ging das Mundstück los

und der Adelheide

lief die Soße in den Schoß.

 

Oh du schöne Adelheid

du bist meine große Freud

Du bist mein Ideal

du bist die Pfeife meiner Qual.

 

Neun Monat sind vergangen

oft denken wir daran zurück

vor uns eine kleine Wiege

darin unser ganzes Glück

 

O du schöne Adelheid

du bist meine große Freud

du bist mein Ideal

du bist die Pfeife meiner Wahl.

 

Dann güng dat wieter mit "Hoch op den Bär und sett".

 

Dat weer so'n Snobendnomiddag

de Himmel blau de Sünn de lach

Dör Wald un Flur still do ek gohn

verwunnert bliev ek plötzlich stohn

Een Burdeern stunn vor mi so sööt

ganz ohne Schoh op blote Fööt

Ek kann jo seggn, ne dralle Deern

de plück sick grode Brommelbeern

Ek kann jo seggn, ne dralle Deern

de plück sick grode Brommelbeern

 

Ek sleeg mi ganz lies an ehr ran,

und füng ok mit to plücken an

Se säh keen Woort, güng vor mi her

und ek so jimmer achterher

So krabbelt wi dor Busch und Dorn

dat Sweet löp mi von Nees und Ohrn

Op eenmol beid alleen wi weern

so mittemang de Brommelbeern

op eenmol beid alleen wi weern

so mittemang de Brommelbeern

 

Ek dach bi mi, nun is dat Tied

und sleek mi ganz lies an er Siet

har min Arm ganz unbezwungen

fors um ere Tailje slungen.

Hu, kreit se opp wi'n wildet Tier

verdammte Kerl, wat wull du hier

Ek säh, wees man nich bang min Deern

ek plück hier grode Brommelbeern.

Ek säh, wees man nich bang min Deern

ek plück hier grode Brommelbeern.

 

Und noch son lütjen Ogenblick

har ek er feste an mi drückt

Gef mi een Kuss du söte Popp

op eenmol se ganz wütend ropp

Bin ek ne Brummelbeern to Flapps

und haut mi een ganz fürchterlichen Klapps

Op eenmol weer verswunnen de Deern

und ek leg mang de Brummelbeern

Op eenmol weer verswunnen de Deern

und ek leg mang de Brummelbeern

 

Mühselig krabbel ek mi rut

O gotte Gott, wi seh ek ut

Keen heelet Stück an mi to finnen

Jack, Böcks und West  weer all een Plünnen.

Har mi de ganze Hut tweischürt

ek seek got ut wi tätowiert

Min Lebe lang dat do ek swörn

ni wedder mang de Brommelbeern

Min Lebe lang dat do ek swörn

ni wedder mang de Brommelbeern

 

Hoch op un sett.

 

Manchmol beköm wi ok Tokiekers, de harn so wat noch nich sehr. Vör de Lür har us Fidi ok eenen Vers. Dann geev dat meistens'n poor Mark förn'n Buddel. För ganz hogen Besök, wenn mol de Wiesenbaumeister vom Syker Bauamt köm oder sonstwer, har ek min Spruch. Ek güng no den Gast hen und säh:

 

Mein Herr, Sie haben sich vergangen

sind in meiner Schnur gefangen

eine Kister Bier oder Weil

soll Ihre Erlösung sein.

 

Dorbi har ek em mit min Bummellot inlot und provisorisch anbunnen. Denn lang he in sien Portmonee, meistens geev dat een Doler oder sogor fief Mark. Wenn use Togewark bi Klocke veer to Enn weer, wussen wi all, wat wi mokt harrn. Wi von'n Trecken un us Fidi von'n Snacken. In use Armen konnen wi dat föhlen un Fidi mit sien drögen Tung. Un so güng dat Dag för Dag, bit de Pöhler all rin in'n Bodden weern.

 

De düüre Hohnbrorn

Mien Vadder har een Hobby he weer een Hohnerfründ op 'Rhodelander. Im Vörjohr verkoff he denn Bruteier von seine Tucht, un een Johr  löt he sick ol Eendogsküken schicken to Blootopfrischung.

 

Dorbi harn se em düchtig ansmeert - dree Verel weern Hohns, ober he mök trotz alldem ol dor sein Geld rut. Alle Hohns wurrn kastriert - nun weern se Kapauns. Se freeten ganz gewaltig, un dat weer dorbi ok kein Wunner, dat se riesengroot wuurn - nich ganz so groot wie lüttje Straußenküken!

 

Nun köm de Daag, den ick nich vergeeten do, so lang ick leev. To sien Geburtsdaag am dritten Januar schöll ik een Kapaun slachen, dor weerm nich ganz veel  mehr von dor. 

 

"Daß du mir aber nicht den Zuchthahn zu fassen kriegst, denn bei diesem, Regenwetter sehen sie alle dunkel aus!", meen he, un ik anter "Geht klar, ich mach das schon!" Ik güng to rechen Tiet in'n Höhnerstall to foorn un greeo mi so'n Riesending twüschenrut. Her dat Biel, rup up'n Haupluck, un ruck zuck weer de Kopp af.

 

Minsch, Ernst. wat hest du mookt. As ik den Ring am Been seg, i denk mi slöög 'n Peerd. Har ik doch Vadder sin een un all'ns to footen kreegen, wo he mi extro wohrschaut har.

 

Oh, wat kummt dor up di to! Doch nun har ik mi wart utkeest. To Fierobend höl ik Vadder von de Arbeit af - ik wuss jo, wo he sick ophöl, wenn he ut'n Zug steeg. Meistens  drunk he sein Glas Beer, bevor he no Huus güng. He keek hoch up, as ik mi bi em an'n Disch sette un'n Sluck un twee  Beer bestellte. Dat weer jo noch ni dorweden, un he hett woll dacht: Wie kummt Ernst dorto? Toläß weer in mi de Spannung to groot. Mit Tranen in de Oogen vertell ik lem, wat ik for'n Heldenstück utseeten har.

He keek mi groot an, zwirbel sein Snorrbort un sä: "Dann mußt du mir einen neuen kaufen - die sind jetzt zur Brutzeit leider nicht billig!"

 

Dartig Mark hett mi domols bi 1931 rum den Hohn kost. Un de sünd mi sur afgohn, wo ik doch keene Arbeit har. 

 

De kurierte Drubbgänger

Seben Johr weern Helga und Jan al verheirot und se harn sick jimmer got und glücklich verstohn. Ober jimmer geiht nich got, jeden Dag Arfensoppen eten, dach Jan, em steek de Hobern. En poor Weeken lang dröp Jan sick  obends mit eene Andere. Dat slimmste weer ober, de Deern weer Helgas Fründin Monika. Wodder wol Jan sick mit er drepen und dach, wi fang ek dat ditmol an, dormit se keen Verdach kreg! Stek en Gesich op als wenn he sonst wat har. "Wat häst du," frög Helga. "deit mi led, Helga, möd di hüt obend alleen loten, min Sportvereen hett ne Sondersitzung inberopen, dor draf ek mit besten Willen nich fehlen." " Dat is doch nich slimm," antert Helga, "go man hen, wat sin mot, mot sin."

 

He güng mit sin Monika tu inne Bar. Bi twölben lang, slek Jan sick lies in de Komer, denn he woll sin Helga nich opwoken. Se weer ober nich dor, verdammi noch mol. Dor, op enmol güng de Husdör  und sin Helga köm bestens opgeleg und das beste Tüg an.

 

Wo weerst du denn, wo kumst her? Helga säh ganz ungezwungen: "Jan, ek weer so alleen gistern Obend, moch ol nich alleen weden und dor bin ek mit Monika in't Kino gohn." Von dissen Obend an blef Jan in Hus.

 

De Osnobrücker Obernachtung oder dat Ledigenheim

Glieks non ersten Weltkrieg im Johr 1919 bau de Isenbohn am Swarten Weg ene Unnerkunft. Von dissen Geböde gifft veele gode und slechte Erinnerungen. Ditt Hus weer för de Isenbohners bestimmt, dormit de Kerls en Dack öbern Kopp harn, för ene Nach oder ständig. Meistens kömen seut'n Osnobrückschen, doher de Nom.

 

So manche Deern tu Karkweyh und umto hett dor ern Isenbohner  kennen lert. Nun schall ditt Gebäude mit Vergangenheit verkoff wern. Wer hett dat domols glöft in de Blütetied! De meisten Karkweyher erinnert sick gern an ditt Hus und sine Besttied. Dor weer doch jimmer wat los, denn wo Jungkerls wohnt, dor is ok Remmi-Demmi. Fass jede Deern, de hier an vobi moss, weer neeschierig vom Finster ut nokeken. Manchmol keken ok mehrere Köppe rut und fleitjen de Deerns no. Ok Quetschkasten Musik schall herut.

 

För de Freetied harn de Kerls sick en Turnreck baut, denn gode Turners geft twischen de Osnobrückers, erinner mi noch an en "Fritz Wegehöft". He konn sogor den Riesenswunk und wi de Übungen al heten, weer ok im Turnverein "Frisch auf".

 

Besondere Erinnerungen heb es als Jung von tein Johr von dem Neebau. De fremde Mürker und Betonfirmo weer noch in de Grund am arbeiten und legen Konol ut Tonrohre för de Abwässer. Wi Jungs harn al lang spitz kregen, dat de Mürkers schöne lange Rohrstöcker brukten ton Konol utputzen. Dat de Stöcker beter weern ton Flitzebogenbögen als use Wernstöcker harn wi ok spitz. Bloss erst mol hebben und wegeweden weer tweeerlei, denn de Stöcker kömen unner Verschluss in de Beracken.

 

En Sönndagmorgen kom dat Unglück op mi to. Mudder har mi besonners fein mokt, Vadder har ut'n Krieg feldgrauen Stoff mitbrog, de wör blau farft und Snieder Schiernbek, use Nachbor, mök mi en Anzug dorut, denn ek dissen Morgen ton ersten Mol anhar. So güng dat glieks mit den schönen Anzug no de Obernachtung, denn dor weer us Speelplatz.Wälge Jungs förn mit de Kipplorn und wi, Johann, Hemman, Jan und ek, Nachborskinner, möken us an de Beracken to schaffen, wo de Rohrstöcker innen weern. Wi wörn so richtig an breken, denn de Finsterklappen güngen ganz slech open. dor köm de Poliefr ut ene Dörn rutsetten. Wi stöben ut'nanner wi Höhner und ek blindlings in de Löschkalkkuln..

 

Junge, wi seech min Anzug ut. Wat hett de Polier woll lacht! Bi Endärs op de litten Heid wusch ek min Anzug mit Woter ut'n Höhnertrog af, ober de Anzug weer hen und nich mehr to retten, de Kalk har em tweifreten. Wat dor in Hus op mi toköm, dat künnt ji jo denken.

 

De Spinot

In de Tied 1921 güng ek in Bremen to Schol. En goten Dogs säh Mudder to mi:"Du kannst morgen, wenn de Schol to End is, Tante Auguste besöken und to Sönndag inlorn." Dat weern us Verwandten, Mudder er Schwester, harn ok twee Jungs, so von min Öller.

 

Bi ölben lang weer ek al dor am Neestadtswall. "Denn künnt wi beiden man vörher eten, denn bit half twee ist för di tolote, häs woll sah Hunger, Erniko! Magst Spinot?" frög se mi. "Jo, dat mag ek woll, Tante Auguste." Se mök Soltkertüffel, bror Schinkenschieben und kockte Spinot. Ek kek den Spinot so an als se mi son ordentlichen Slag oplorte, düt Tügs eten wi in Hus nich und dach bi mi, dit sitt so ut wi de Bültens op de Kohweiden, hars dat man ers dol.

 

Weer jimmer an Stöckern op min Teller, dor op enmol güng de Pingel an de Flurdör. "Dat is de Brefdräger" säh min Tante und stün op. De Gelegenheit stün op min e Siet, flink min Taschendok rut, und rinn mit dat Schiettügs, und wodder trög in mine Boksentaschen. Dat dure ne ganze Tied, bit min Tante trög köm. Min Teller weer leer und ek froh, dat so günstig aflopen weer, säh noch, "dat smekte got, Tante. Nun bin ek satt."

 

So güng de Nomdag hen mit Spelere op Kasernplatz. Bi fieben lang möl ek mi för de Heimfohrt fertig, denn um halfsäs föhr de Zug. In de Brückenstrot steg ek in de Fief, von Doge het "Am Leibnizplatz". De Schaffner köm ton kassieren, domols koste de Fohrt föftein Pennig. Min Portmonee weer ganz unnen in mine Taschen, oberweg min vullet Taschendok. In de Ile har ek ok nich an dag, wat in min Taschendok verstaut wör, ret min Dok rut, dormit ek min Geld kriegen könn. De ganze Spinot leg in de Strotenbohn, de Schaffner und Lür heppt mi vielich ankeken.

 

Häb mi ganz düchtig schämt, den Rest smet ek rut ut de Strotenbohn, bin glieks utstegen, so verdattert weer ek, bin mi de nächsten Bohn föhrt, mine Böksen har ek ok vullkleit mit das Schiettügs.

 

De Utfohrt

Twee Frünn' ut Erkshoff harn ehre Brutens wieterweg utsorcht. De een weer ut Osterbinn, de andere har se in Newewnbrocksen. Harn jo den sülbigen Weg, blots de föhr 'n beeten wieter.

 

Bekeek man de domoligen Umstän', weer de wiete Weg bi Wind un Wär ne bannige Stropozen. Noch dorto de Släg, de man sick  fröher opstoken dö! Mol ganz ehrlich: Weern ditt nich Bewiese, dat de beiden ehre Deerns wirklich von ganzen Harten gern harn?

 

Use beiden harn to ehre Sicherheit Revolver - dat weer'n noch'n Andenken ut'n Krieg. Wenn se sick gar nich anners helpen konn, dör de Obermach, schöten se in de luft oder in de Eer. Dat hülp.

 

Fröher weer de Afgunst ganz slimm, noch dorto wenn man de Brut ut ne annere Gegend utsorchte.

Dorüm güng'n veele jungkerls nich ut ehr'n Dörp rut, wgen den Släg. Man möt dat verglieken mit'n Höhnerhoff: Verbiestert sick dor 'n fremden Hohn, denn weer ok wat los, dor fleegt de Feddern.

 

Disse Begebenheit speel sick so bi tweeuntwintig af, glieks non Ersten Weltkrieg.

 

De Verlobung schöll weden, un al frein sick op dit Fest. Nun wör rüst un don, de Een oder Anner moß dit un dat noch hebben. Nee Horslöpens för de Kinner, de Broder vom Brögam n' swarten Hot, de Lüer drögen domols al swart. De Hot weer nich glieks to kriegen, de Kopmann in de nächsten Ortschaft.

 

De Reise güng los: Verwandte, Frünn un Nobers kömen op'n Lokenwogen, Kremser wi de Bremer seggt, de Rest op'n Kletschwogen.

 

Bi besten Sünnenschien kömen se vergnögt in Neenbrocksen an. So wör düchtig fiert un tolangt, besonners smekte de Kokkäs, dor ward von Dog noch von röhmt, dat vertell mi de Brögam, he levt noch! Gegen Morgengraun weer op de Heemfohrt rüst, de Peer harn ehr Deel weg, un dann güngt no Huus: Unnerwegs wurn se vom Onwär oberdübelt, dat göt, wi ut'n Melkammer. De unner Lokenwogen harn woll n'Dack ober sick, ober von de Sieten harn se keen Schutz. So wörn se klitschenatt, so dat veel Tüg affarben dö un verkrürt utseeg. De armen Lüer op'n Kletschwogen güngt noch schittereier: Veer Schirms , - mehr konn se nich opspannen. Dat Wote lopt so bekanntlich bargdol un sochte sein Weg twischen de Lüer. de weern toless so natt, as wenn se 'n Sitzbad  nohmen harn. Nun wör ok mol inholn, den Beer un Brannwien wollen no buten un de Lüer mossen sick verpedden.

 

Am drolligsten seech de Broer ut. He har sick unerwegs al wunnert, dat siene Hänn so striegerig weern. Dat ganz Gesicht weer swart, allns luter Striebens. Wat weer de Ursok? De nee Hot farvte af. Wellge Fronlüer hüng de Hotrand op de Schullern. Se weern heilfroh, wedder in Hus to weden. De vom Kopmann gefarvte Hot is em an de Dör nogelt wurn ….

 

Een Snobenmorgen in de Lehrr

1927 schöll ek ene grode Kisten non Klempner in Sudweyh bringen, de moss mit Zink utslogen weern. De Kisten beköm, wenn se fertig weer, de Bohnhofswirt Louis Jardin. Nun har he den Dag Hülpe kreegen, een Lehrling, und de hülp mit rieten. So sind wi beid op' Returweg bi Bachmanns Hus, dor wo de Stroten no Sudweyh aftwiegt. De Rad und Footweg weer slech und stünn sternwies unner Woter. So benutzten wi mit Rech de Stroten, us to möt köm Grashofsbur mit twee Föhr Mest. De Opa Grashof güng achterher, ek kenn em got, denn in de Kargen fischte he jimmer mit' Klingelbüddel, so manchen Knop hebb ek em dor rinnsteeken. Dat Gespann köm nöger, Grashof moss rechtlich no rechts utwieken, höl dat nich vör nödig. So stürte ek liek op em to, denn in Woter petten höl ek nich vör notwendig. Weil de Fohrmann links von sin Fohrtüg geiht, köm wi beid richtig tohop. He konn nich mehr henn und her, har sick sülbst anscheeten, denn sin egen Wogen föhr em op de Hacken. Brr, Brr, de Peer höln in letzter Not. Ek löt min Handwogen stohn und löp op Bachmanns Hof. De Opa Grashof woll mi opfangen un höl sin Arms ut_anner, als wenn he mi umfoten woll. Op'Hof bleef ek stohn und löt den Jungbur komen, he weer mol so olt wi ek. Nun füng he an mi antogriepen, und dor har ek jo op Lust. Dor, op enmol stell ek em'n Been und wi beid legen op Ploster und har em so richtig im Schwitzkasten. De Swöpen har he noch in de enen Hand, und Opa weer an rieten, denn he woll mi dormit slon, ober ek weer jo slauer, har denn Broern all roken, brök de Pitschen twee mol dör. Opa danzte um us to wi son Indionerhäuptling und röp: "Du wull di an een Kirl vom Kargenutschuss vergriepen, teef man, din Lehrgang geiht di slech." Mitlerwile harn wi ok al masse Tokiekers  und de röpen jimmer: "Feste auf die Bauern, feste droff." Wat weern dat, Zigeuners de hlen mit ere Wogens  unner de Böm bi de Gobelung , weer een Stammplatz. So güng dat toles de Slach to Enne, Jan de Bur har sin Deel weg, poor Schrammen har ek ok, he kleide mi int Gesicht. Dat mök mi ok nicks ut, so empfindlich is man jo nich, ok har ek dat gor nich markt. Jedenfalls hepp ek em wiest, wo de Hark op'n Steel sitt. De Lehrlingsanwärter Heini Koldeweyh har den Wogen bi sied schoben und sick dat Spellwark ankeeken. Vielich hett he sick dach, dat hört woll al mit to, wenn man Timmermann lern well! Stünd löter moss ek no Bieritz am Bohnhof, unnerwegs frög mi Jan Garbs: " Du, stieg mol eben af, hess di vomorger mit Jan Grashof slogen." Dat weer doch noch keene Stünd her, kann noch heiter wern, wenn de Meister dat erst weet. No Füerabend mök ek de Warkstär rein, kommt de Meistersdochter Adele und säh: "Ernst, schass mol no Vadder komen." Watt nu woll kommt, dach ek, nöhm min Hart und wenn, eenmol mot he dor jo achter komen. "Ernst, wat hest du von Morgen mit Grashof hat, vetell mi mol." Ek schilderte min Meister den Vörgang und dobi griente he. Toläs säh min Meister: "Häst em denn ornig noh sehn und de Ogen blau haut?" "Jo, Meister, dat hebb ek." "Sonst har ek se di blau haut." Meent dat jo nich wörtlich. Mit Grashof stünn he sick seit de lesten Arbeit nich mehr mit em, denn se weern mit eern Gietz bekannt. Ton Richtfest bi de groten Schün geeft nich mol eenen Drung. Seit de Tied har Grashof de Konkurenz ut Lausen. De Fortbildungslehrer Herr Schacht hett sick enen lacht. He drunk fökner mit min Meister en und moss em dat jo vetelln. "Heini, du häst Ernst nich mol hulpen", säh de Lehrer.

 

Din Wiehnachtsmann ut de Johrn 1928-1935

Wesst noch, als Du opp mien Schoot seets und sung'st mi war vör oder sägst en Gedich opp, dat Mudder di läart har? Weest Du noch, als ek an jau'n Dannenboom de Kerzen anzünden dä und all stünn dor und töben opp de Bescheerung? Weer dat nich eene schöne Kinnertied oder meent ji nich?

 

Jo, von doge willt de Öllern, nich alle, dor nix nee von weeten, von wegen Wiehnachtsmann. De Welt hett sick no zirka föftig Johrn bannig ännert, Meenst nich ok, lebe Leser! Vondoge glöft de meisrten Kinner ober fief Johr gor nich mehr an emm. Domols geef das sternwies sogor teinjährige, jo ek häf sogor een Jung'n von twölf hat, de mi ganz verdattert ankeek und sä sin Spruch opp. Rudi ....wees du dat noch? Dor wohnten dine Öllern noch an de Bohnhoffsstroten, Mudder geef mi sogor eene Mark. Se sä noch: Unser Rudi ist ganz durcheinander!" Is jo ok nich slimm, leber Rudi. Jo, wer denn al son echten Wiehnachtsmann seh'n, weet Ji dat noch?

 

Min eegen Deern hett gornich son Wiehnachtsmann kennt in de Kriegstied. So säh mol Fidi Schiernbeck, de Putzbüdel:"Ek speel ok Wiehnachtsmann", als ek von mine Tied vetellt har. Jo, Fidi, kom runner und so köm denn Fidi an. An de Husdör pingel he, har min deern all säg: "Heute kommt der Weihnachtsmann." Op'n Flur weer us Fidi de Maske ganz verschoben. He keek jimmer schräg. Mine Deern beobacht em ganz genau. Noher, als Fidi wege weer, säh se to us: " Nicht Mama und Papa, das war doch nicht der richtige Weihnachtsmann, das war wohl sein Gehilfe." Mi hett Leed don, denn leber gor keen.

 

Will no mol vertelln, wi dat bi mi weer. Den Wiehnachtsmantel leen ek mi bi Vadder Lindemann von Popenkamp. Eenen roten langen Mantel mit witten Besatz, grote Taschen und dicken witten Kordel als Gürtel, wat bannig us sae. Dormit weer dat noch lange nick gedon.

 

Heiligenobenddag kömen de direkten Beschede und watt  ton mitbringen. Klocke veer moss ek non Konsum komen, no Stefan Simon. So Ernst, dat nimmste mit. Du weest jo, bi us Kinner blos en beeten, denn dor häst jo wat anners, no Du weest jo beeter wi ek. Us Modder hetr di dat jo all seg. Dat Andere warst jo woll los.

 

Bi Simons weer immer de erste Bescheerung, Weest Du noch, Hilde oder Erich? Oder wi jo noch alle heet. Bi Klocke fief güng ek no Michel Schwarz. Nebenbie mök he Maskenbildner und weer Perückenmoker op Festlichkeiten. Wenn ek bi em rutköm, moss es sülbst lachen. Hoar, Bort und Ogenbrouen weer al echen Krom, noch dorto de Schminke. Dat weer en richtigen Wiehnachtsmann, ek kenn mi sülbst nich worr.

 

No Hus weer jo man en Kattensprung, Steebel, Mantel an, min Mudder steek mi noch een Kissen unnern Mantel op'n Puckel, so seeg ek ut wien olen Mann, denn de Johrn all bös tosett harn. Mien dicket Taschenbook, wo ek de Nöms und Uhrtied inschräben har, köm in de Sietentaschen. Denn ek weer jo bi welge bestellt to Bescheerung.

 

Meistens moss ek mit de Kinner an'n Disch bi Kaffee un Stück Kooken, ok mol een Sluck. Konn mi jo ungeniert bi de Kinner hensetten, dat weer bi mi jo alls natürlich. Künnt jau vorstrellen, wie dat schön weer. Selten har ek'n Kind, wat Angst har. Eene Root har ek ok, de köm selten to Geltung, se weer nur to Selbstverteidigung dor. Weet ji noch, Hemman und Hinnerk? Denn eener woll mi mol denn Bort afriedden. Du harst woll ganz schon Striebben to Wiehnachten, nee? Weest Du dat noch, Erna! Als de Wiehnachtsmann no de Bötscheree köm und brog eene Poppenweegen, de har ek selbst mokt. Weer dat nich schön?

 

So güng de Heiligenobend, de mi veel glückliche Stünn schenk har to Enn, manchmol mit'n litt'n "Slag". Bitt ek mi umtrocken, afschmink und mi wodder minschlich mook har, weert tein und för mi Heiligenobend. dann tell ek Geld for Wiehnachten und Silvester ton utgohn.

 

Een beeten dütlich

Non tweeten Weltkrieg weer in Syk ne Gerichtsverhandlung ober Alimentenbetolung. De Amtsrichter weer een Flüchtling und use Heimatsproke fremd, oberhaupt verstünn he us platt gar nich. So güng de Verhandlung gor nich to Enne und de Wohrheit von Jan Meier köm nich rut. Nun, Jan har sek gor nich äußert, seht op sine Anklogebank, als wenn em dat gor nichs angüng. So frög de Richter Jan no mol: "Angeklagter Herr Meier, Sie haben doch mit Fräulein Anna Hase harmoniert und es ist nicht ohne Folgen geblieben, erkennen Sie die Vaterschaft an?" Jan seet dor, als krür em dat gor nich, dö als wenn he dor nich to hörn dö- He kon jo nich hochdütsch, wat de Richter jo nich wußte. Dor stünn de Schöffe Meierdirks op, frög den Amtsrichter: "Herr Amtsgerichtsrat, da mir der Angeklagte sehr bekannt ist, bitte ich darum, die Frage an den Angeklagten zu stellen." De Richter bejohte und de Schöffe frög Jan: "Jan, häst du Anno brukt, weeste, ek kann vör Gericht di nich so frogen als wenn wi unner veer Ogen snackt." "Jo," sä Jan, "düchtig, ober dor will ek um Gotteswillen keen Geld för hebben."

 

Flottholt, Flößer un de ole Timmerei

Man möt sick wunner, wie olt de Buernhüser sund, un an dat Holt is noch keen Vergang an. Woher kümmt dat wohl? Vandag war al Holtr spritzt. Fragt man de olen Lüe oder een Fachmann, dann heet dat meistens: "Dat is Waterholt oder Flottholt!"

 

Bi Brün Koldeweyh in Karkweyh lehrde ick Timmermann, dar hebb ek faken den Utdruck hört "Flottholt behaun". Fröher harrn de Timmerlüer bannig mehr an so'n Hus to timmern as vondag, moß jo ok erst behaun weern. Dat behaune Holt weer längst nich so liek  un rechtwinklig, manchmal weern de Axt oder dat Breetbiel blot so an dat Stück dalschürt. Dann müssen de Verbinnungen un Anschlüsse akroot anpaßt weern.

 

So kömm ick mal mit twee oole Gesell'n na Rolfs-Evers in# Weyher Dörp. De Bur woll'nSchüün boon, un de schölln wi timmern. Dat Holt leeg op'n Hoff, möß nur noch behaun weern. Mit Axt un Breetbiel güng't darbie. Aber mit dat Breetbiel köm ek nich togange, hau jümmer Bortens int Holt. Kömm af un to mit dat grote Biel int Holt, wat nich goot utseh. Weer ok gar nich so licht!

 

Bi düsse Arbeit vertell mi Jan Brinkmann ut de Zeegenstraat in Leest: "In use jungen Jahrn mossen wi ok düchtig wat dahn, denn de Dag harr twölf Stünn, Harvst un Winter güng't no Dreye, achtern Diek landsiets weer use Timmerplatz. Dat Holt köm bargdal ut'n Solling in Flötte. De mossen wi erst mal ut'nannerrieten, dat weer eene sure Arbeit.

 

Nebenan weer ok eene Sageree, de höörde Konsul Fietz op'n Maschinenhoff. De harrn ehrn eegen Kran. Vandag sünd noch de Fundtmente to sehn. Aber wi mossen de Stämm per Hand un Peer ober'n Diek transporteern. Wat weer dat für ne smeerige Arbeit, all'ns weer glitschig un natt - de Stämm harrn ja weekenlang in'n Water leegen. So wörn de Stämm na Dickten sorteert, löter behaun , un toless aftimmert.

 

Dann güng de Breekarbeit wedder los, denn dat Holt möss an Ort un Stäe föhrt weern to'n Richten. De ganze Naberschaft hülp düchtig mit, denn dat natte Holt weer bannig swor. Achterher weer Husbörn. Dorbi geeft Botterkoken, warm Eeten, Sluck un Beer satt, ja sogar Muskanten."

 

Bi Koldeweyh hebb ick ok gewaltig groode Sagens hangen sehn. De weern lange, lange nich mehr bruukt: Schottsagens, de harrn den Griff twars. Warum woll, frög ek mi. Harr all'ns sien Bewandtnis - dar trennen se Bööms mit up. Kreissagens geeft damals nich, wo wurde dat per Handarbeit maakt.

 

Een deepe Kuhls weer op'n Timmerplatz. Davör stellen se Böcke. Nun weer de dicke Stamm darup bängt un fastklammert. Een Mann stünn in de Kuhln, de anner Keerl baben op'n Stamm. He harr ok dat Kommando, um den Riss, wo na sneern wör. De anner Kerl könn ja nix sehn. De keek nich hoch, sonst fulln em de Sagespöhn  in de Oogen un in de Schoh. Daför dröögen de Timmerlüer den grooten Hoot un de breeten Böxen.

 

Dör mien Beruf keem ek ok na Holzminden, to'n Silobau an'n Werserhaben. Jüst dar bauen de Flößer ehre Flotte tohoop - geev veel to kieken. De dicken Stämm ut'n Solling wurrn in't Water rullt un tohoopbaut. Eene Lage op de anner, aber jümmer goot verankert  un verbunnen. Quer köömen ok'n paar Stämm to'n Verbinnen. Darup leegen wedder annere. Jede Lunke wör utfullt. Een Stamm leeg so, de anner anners rum. Vorn sprüngen se lagenwies retour, so dat de Bug schräg wör. Dann hevvt se dat Ruder anbaut un ok goot verankert, denn de Stüermann harr de meiste Verantwortung. Nu keem noch dat lütje Telt un all dat, wat man so hebben möt för veertein Dage. Bit nan'n Hemelinger Wehr gungt sülms. dann keem de Schlepper un broch se na'n Kalihaben. Wenn allns regelt weer, föhrn de Flößer mit de Isenbahn na Hus - un op de nächste Reise.

 

Mine Grotöllern ut Lausen

Man möt sick wunner, wie olt de Buernhüser sund, un an dat Holt is noch keen Vergang an. Woher kümmt dat wohl? Vandag war al Holtr spritzt. Fragt man de olen Lüe oder een Fachmann, dann heet dat meistens: "Dat is Waterholt oder Flottholt!"

 

Bi Brün Koldeweyh in Karkweyh lehrde ick Timmermann, dar hebb ek faken den Utdruck hört "Flottholt behaun". Fröher harrn de Timmerlüer bannig mehr an so'n Hus to timmern as vondag, moß jo ok erst behaun weern. Dat behaune Holt weer längst nich so liek  un rechtwinklig, manchmal weern de Axt oder dat Breetbiel blot so an dat Stück dalschürt. Dann müssen de Verbinnungen un Anschlüsse akroot anpaßt weern.

 

So kömm ick mal mit twee oole Gesell'n na Rolfs-Evers in# Weyher Dörp. De Bur woll'nSchüün boon, un de schölln wi timmern. Dat Holt leeg op'n Hoff, möß nur noch behaun weern. Mit Axt un Breetbiel güng't darbie. Aber mit dat Breetbiel köm ek nich togange, hau jümmer Bortens int Holt. Kömm af un to mit dat grote Biel int Holt, wat nich goot utseh. Weer ok gar nich so licht!

 

Bi düsse Arbeit vertell mi Jan Brinkmann ut de Zeegenstraat in Leest: "In use jungen Jahrn mossen wi ok düchtig wat dahn, denn de Dag harr twölf Stünn, Harvst un Winter güng't no Dreye, achtern Diek landsiets weer use Timmerplatz. Dat Holt köm bargdal ut'n Solling in Flötte. De mossen wi erst mal ut'nannerrieten, dat weer eene sure Arbeit.

 

Nebenan weer ok eene Sageree, de höörde Konsul Fietz op'n Maschinenhoff. De harrn ehrn eegen Kran. Vandag sünd noch de Fundtmente to sehn. Aber wi mossen de Stämm per Hand un Peer ober'n Diek transporteern. Wat weer dat für ne smeerige Arbeit, all'ns weer glitschig un natt - de Stämm harrn ja weekenlang in'n Water leegen. So wörn de Stämm na Dickten sorteert, löter behaun , un toless aftimmert.

 

Dann güng de Breekarbeit wedder los, denn dat Holt möss an Ort un Stäe föhrt weern to'n Richten. De ganze Naberschaft hülp düchtig mit, denn dat natte Holt weer bannig swor. Achterher weer Husbörn. Dorbi geeft Botterkoken, warm Eeten, Sluck un Beer satt, ja sogar Muskanten."

 

Bi Koldeweyh hebb ick ok gewaltig groode Sagens hangen sehn. De weern lange, lange nich mehr bruukt: Schottsagens, de harrn den Griff twars. Warum woll, frög ek mi. Harr all'ns sien Bewandtnis - dar trennen se Bööms mit up. Kreissagens geeft damals nich, wo wurde dat per Handarbeit maakt.

 

Een deepe Kuhls weer op'n Timmerplatz. Davör stellen se Böcke. Nun weer de dicke Stamm darup bängt un fastklammert. Een Mann stünn in de Kuhln, de anner Keerl baben op'n Stamm. He harr ok dat Kommando, um den Riss, wo na sneern wör. De anner Kerl könn ja nix sehn. De keek nich hoch, sonst fulln em de Sagespöhn  in de Oogen un in de Schoh. Daför dröögen de Timmerlüer den grooten Hoot un de breeten Böxen.

 

Dör mien Beruf keem ek ok na Holzminden, to'n Silobau an'n Werserhaben. Jüst dar bauen de Flößer ehre Flotte tohoop - geev veel to kieken. De dicken Stämm ut'n Solling wurrn in't Water rullt un tohoopbaut. Eene Lage op de anner, aber jümmer goot verankert  un verbunnen. Quer köömen ok'n paar Stämm to'n Verbinnen. Darup leegen wedder annere. Jede Lunke wör utfullt. Een Stamm leeg so, de anner anners rum. Vorn sprüngen se lagenwies retour, so dat de Bug schräg wör. Dann hevvt se dat Ruder anbaut un ok goot verankert, denn de Stüermann harr de meiste Verantwortung. Nu keem noch dat lütje Telt un all dat, wat man so hebben möt för veertein Dage. Bit nan'n Hemelinger Wehr gungt sülms. dann keem de Schlepper un broch se na'n Kalihaben. Wenn allns regelt weer, föhrn de Flößer mit de Isenbahn na Hus - un op de nächste Reise.

 

Min Konfirmationdag

Dat möt ek di vertellen, wi min Ehrendag verlöp! Sönndogsmorgens kömen mine beiden Cousins ut Bremen al to rechten Tied und harn mi son richtiget Jungensgeschenk mitbrog. Fritz, de Ölste, schunk mi en Tezerol, dat is ne littje Pistoln, in ene Felltaschen steek se und Munition. Hans, ene richtige gebastelte Schleuder, ton Spannen veereckiget Flugtüggummi mit ne ledderne Schleudertasche för Geschosse, littje Steener, Marmel, de güngen got. De Geschosse von mine Sleuder güngen wiet, ut tweehundert Meter Entfernung dröb ek noch de Schieben vom Lockschuppen.

 

Nun well ek von min Konfirmationsdag vertelln. Har noch en beten Tied ton Umtrecken und vesoch mol mit mine Pistol'n to scheeten, denn neeschierig weer ek ganz und gor, op man dor mit dreepen könn. Dat Opfer weer de Dackrönn von usen Nachborn Slachtermeister Kleinschmidt. Jedesmol, wenn ek enen Treffer har, dribbelte dat ut de Rönn. Weil ek jimmer dreeb, mök mi dat bannig Spoß und knall dorum düchtig op los. Noch'n Lock und noch en, dach dor gornich ober no, wat ek förn Heldenstück utseh't.

 

Bi half neegen lang, moss ek de Hänn noch waschen und mi umtrecken. So stünd de Konfirmand vör min Öllern ern groden Spiegel. Bist'n ganz düchtigen Kerl in den neen Anzug und dat sneewitte Hemd mit stieben Krogen und swarten Slöp'n. Wat mi störte, weer de Flumenbort ünner de Näs, ober dat weer aftohelben, nöhm Vadder sin Resiermess, is doch'n Klacks, sitt doch so lich ut. Fleitjepiepen, höl dat Messer vekert und sneer mi so richtig unner de Näs, dat Blot köm glieks achterher. Nun droff jo nix op min Tüg und dat witte Hemd dribbeln, so löp ek rum wi son olen Opa, de't in Puckel har und röp Mudder und Vadder. Kreeg noch ornig wat achter, ober watt hülp dat, mit Essiglappen beköm mine Öllern dat Blot ton stillen, weer ok höchste Tied, dat wi no de Kargen kömen.

 

Bien Konfirmandensool dröpen wi us ton Opstellen. Unnerwegs no Kargen henn, lang ek no mine Gesäßtaschen, um mi to vergewissern, op ek min Portemonä ok bi mi har, denn op so en Dag smeet man jo 'n beten mehr in Klingelbüdel rinn als'n Knoop. Beköm een Schreck, de Pistol'n steek noch in den Taschen. In de Il mit dat Resiermess har ek doch gor nich mehr an dach. Jo, watt schöll ek moken, bin een beten rot wurn, und löt se sitten wo se wör. Bin dorum keen slechen Minsch wurn.

 

Bloss wat dor achterher köm, von wegen de Dackrönn. De Nachbor har fassstellt, dat sine Rönn bannig dribbeln dö und veel Löcker harn. De Pistol'n nöhm Vadder mi weg und kreeg en ornigen Morssfull dorto, de Dackrönn hett Vadder woder in Ordnung brog.

 

Min Vadder sin Dannenboum

Schon in de Jungsjohrn moss ek all vörn Dannenboom sorgen. Wiet brukte ek nich to lopen, denn de Konsum us gegenöberf har jedes Johr en groten Barg Böme. Lust har ek woll dorto, bloss dor weer jimmer wat bi, nämlich wenn he nich ganz us Vadder no de Mützen weer, dann höl he mi dat vör. Ut son groten Bulten enen schönen Boom to finden, weer gornich so enfach, dor moss ok en beten Glück bi weden. Ek weert ok al bold satt wegen sine Quesere.

 

Dat ene Johr har Gärtner Eggert inne Zeitung, Dannenböme ut de Plantoge uttosöken. Junge, Junge,hier weer Bome wie im Porodies, endlich har ek enen utsoch. De Gärtner staunte:"Du kennst dor ober wat von, min Jung." Non Pries har ek vörher gornich frog, dree Mark föftig weer jo bannig veel Geld, denn biem Konsum kosten de Böme eene Mark föftig bit twee Mark.

 

Dat erste weer, als Vadder am Obend von de Arbeit köm:"Hast einen Baum gekauft? "" Drei Mark fünfzig bei Gärtner Eggert", säh ek. "Das ist viel zu teuer für einen Baum, er hat ja eine gute Form, aber einfach Wucher." Jetzt güng mi over de Hot hauch, denn 21 Johr weer ek ok al und riskiere ok eene passende Anwort und säh to Vadder:"Das ist der letzte Baum, den ich geholt habe, gern tat ich es, aber jedes Mal hast Du etwas dabei." Min Vadder konterte:"Ich will Dir mal was sagen, mein Junge, nächstes Jahr kaufe ich einen Baum, den bekomme ich fast umsonst. Man muss ihn eben vor Ladenschluss am Heiligenabend kaufen." So, denn Posten har ek got an Mann brog.

 

Dat Johr güng den Ennen to und Wiehnachten stün vör de Dör, anstandshalber erinner ek Vadder an sin Wort von fleten Johr. Vadder arbeit op AG Weser und Heiligenobend weer ok ers lot Fierobend und denn wor woll nich ankeert.

 

Jedenfals luern wi im Huse al lang op Vadder und sin Dannenboom, denn he moss ok noch bunt mokt wörn und Hunger harn wi ok. Dat weer all Klocke säs, seben, ach, dor half neegen güng de Husdör. Ober wat is dat, kiek ek richtig, mit'n groten Arm vuller Twiege und eenen afgeroppten Stamm, wat woll en Dannenboom weden weer. Heff mi im stillen enen högt. Veel sägen und utlachen drofen wi em nich, denn Vadder weer nich besonners opläg, ok enen litten drunken har he ok. Dann is dat Beste, man swigg und deit so als opp.

 

So, ers hepp wi mol Obenbrot eeten, denn wi Kinner harn bannig Hunger, dat geeft jo Ketüffelsolot mit 'ne Gekokten. Achterher güng Vadder in sin Warkstär. Bi half ölben köm Vadder mit den Dannenboom ton Vorschien. Donnerwer, dat konn jo woll nich angohn, Vadder weer jo en Zauberer. Also, so en Bom geef't bloss bi Gärtner Eggert, har seck woll besonners Möh geben bi sin Mokwark. Jedenfalls häf ek ganz grot an em hochkeken, mine Menung, von wegen schodensfroh, sofort ännert und obernodach, wiet komen weer. He hett dor nich mit rek'nt, dat de Händlers de Twiege glieks afsniern dön, domit de "Oberschlaun", dor hör Vadder ok to, den Dannenboom nich umsüs kreegen, weer woll al fökner vörkomen.

 

Mudder ehr Knööpschoh

Glieks no'n Eersten Weltkrieg güng ik in Bremen no School un harr bloß een Poor Schoh. Dat weern Schoh för alle Begebenheiten, wo so Jungs mit to doon hefft.

 

An en Sonnobendmiddag no de Schooltiet weern se sowiet, se mossen ganz nödig non'n Schoster in Karkweyh. Dat weer good von mi utkeest, denn wi schreben Mondag en Klassenarbeit, un ik harr bannig Manschetten. "Dat haut hen", dach ik bi mi, "Helms Vadder kriggt de Schoh vörher nich mehr trecht. "

 

Un richtig: So köm dat ok. "Tschä, Ernst," säh he un kleihte sik achter't Ohr, "vör Mondagnomiddag kannst se nich kriegen. Eerstmol mööt se drögen, un denn is dor bannig veel Arbeit an."

 

Nu weer mien Plon opgohn, un ik freide mi. Ober ik harr nich mit Modder rekent. Se harr den Broden al roken. "Dat weer jo noch schöner, du treckst miene Schoh an!"

 

Wat bleev mi anners öber - ik moß mit Modder ehr hochhackige Knööpschoh no School. Jo, dat weerm annere Tieden as vondoge ....

 

Mol wat anners

Korl sitt in en Lokol mit en Moler an Disch, de smökte ene Zigarn no de andern. "Se Nachbor, se schollen man nich so feel smöken, dat deit ere Gesundheit schorn:2 "Nee," meent de andere, "ek smök jeden Dag woll so tein Stück und bin all sebzig Johr olt." "Siehste". seg Korl, "has beter weniger smökt, weerst womöglich al achzig."

 

Dor weer mol een katolschen Pestor, de har Halskeel, de Doktor , sin olen Fründ, verschriff em Rumgrog. Nun hett de Pestor ober jimmer gen Branwien und Supen von sin Kanzel predig. Wie bring ek de Hushölsch dat bi, wegen heet Woter. Frög bi Gelegenheit sin Doktorfründ, de ror em, schol man to er seggen, he mog ganz heetet Resierwoter hebben. Ober no dree Dogen pingel dat Telefon bien Doktor. De Hushölsch bestell den Doktor, doch bi Gelegenheit mol vörtokieken. "Ist denn der Pastor krank?" säh de Doktor. "Dat weet ek nich, Herr Doktor, irgenwat mot he woll hebben. He resiert sick woll tein Mol den Dag.

 

Sind son twee Jungs op de de Stroten und kleit in de Pütten und baut wat, Dor kommt de Pestor op to und frogt: "Na, Kinner, wat mokt ji denn dor in den Dreck?" "Wi baut eene Karken, Herr Pestor", seg de eene Jung. "Kummt den dor ok ne Kanzel und Pestor rinn?", frög de Pestor. "Mol sehn", säg de annere Jung, "wenn wi noch Schiet ober hebbt."

 

Jümmer, wenn ek wat von Brummelbeern hör, fallt mi en litje Dööntje inn - heff ek mol leest - villicht kennt ji't al: Also, dor weer mol'n Vadder, de hett mi sinen Söhn - so'n Pöks von fief Johr - ol mol Brummelbeern plückt. Op eenmol röppt de Lüttje: "Du Vadder, hebbt de Brummelbeern ok Beene?" "Nee", antert de Vadder. "Junge, wo kummst du op son'n blöse Froog?" "No", ment de Lütje, "denn iss dat sach's en Messkäfer weden, den ek eben mit dolsloken heff." Jo, kann all angohn. Swart sind se beid. Un Irren is minschlich!

 

N beeten hochdüütsch is wichtich

Tou min Tiit hebbt de maisten Öllern tohus mit er Kinner platt snackt. Dat geev ober ouk Familien wo dat bi platt bliib'n dö. So ouk bi den Vadder von Stefan Schlüter, de mit mi no de Schoul güng. Fo Stefan weer dat nich lich dat Houchdüütsch to lern. So haa Stefan sin Diktoot wo mol in'n Sand sett, ne gladde sess. Dormit de Öllern mitkreig'n wi de Aabait'n ütfüll'n, verlangt'n de Leerer, dat ein Öllerndeil de Aabait unnerschreiv. Natürlich weer Vadders Unnerschriff an nechst'n Dach ne dor, an tweit'n un dritt'n Dach ouk nich. Jedesmol haa Stefan 'ne annere Utreed. An veert'n weer endlich de Unnerschriff dor. De Leerer keik sek dat an, röipt Stefan no vorn um em de Aabait links un rechts um de Ooern to hau'n. De Leerer wuss, dat de Vadder Hermann heit'n dö, unnerschreeb'n weer de Aabait ober mit Hämmann!