Enmal güngen Jann un Hein na de Beerdigung. En Scholkamerad von jem wer sturben. Unnerwegs stellt Hein fast, datt se gar keen Kranz hebbt. He gifft Jann ene Mark
und seggt: „Gah henn un hal'n Kranz, den'n möt wi doch middnähmen!“ Jann geiht nu los. Na ne Tiedlang kummt. he torügg midd'n lüttjet Paket in'ne Hänne. „Wat häst du dar denn halt?“ - fragt Hein.
„Jaaa“ -- ment Jann
ganz dröge, „Kranz harr'n se ne mehr, dar hebb eck Botterkoken nahmen“