Eggers, Falko

Fiete un ik weern jo nich so recht bibelfast, aver üm denn Kumfermannenünnericht kömen wi nich umhen. Egentlich harrn wi doch veel to veel annern hoochwichtigen Kraam in Kopp to nehmen.

Aver wat deit man nich allens, dormit de Öllern tofreer sünd.

,,Jesus weer jo Timmermann, un Handwarkers weerd jümmers söcht, denn will ik maal an em glöven", weer Fiete sien Schnack. Ik harr dor ok jo ne veel mit in Sinn, aver wi hebbt us denn bi usen Paster anmelld. He fröög us: ,,Gaht ji denn ok af un an sünndaags to´n Gottesdeenst?" ,,Jo,

fröher an Wiehnachten dor mossen wi uten Huus, dormit de Wiehnachtsmann sien Arbeit ok in Rauh trechtkreeg", säh ik to em. Un Fiete meende: ,,Dor bün ik nie nich wesen, wi hebbt to Huus een Buurnhoff un us Vaddern säh, dat wi för so´n Tüünkraam keen Tiet harrn." De Paster keek us

twievelmödig an - use Vörutsettungen weern vöraf glieks nich de Besten. För us stünd fast, dor

konnen wi hopenwies Unheel anrichen, wi droffen us bloots nich tofatenkreegen laten. De

Ünnerricht weer eher langwielig, lehrt hebbt wi ne veel. Meisttiets güng dat na buten to´n

Footballspeelen. Faken mossen wi ok op usen Paster luurn, de kööm mitünner to laat, he seet

nemmlich hen un wedder geern bi´n Buddel.

Na dree Weeken griente Fiete mi an un spröök: ,,Nu wat´aver Tiet, wi mööt nödig Spijöök maken,

ik hebb mi ok al wat utdacht." ,,Wat denn?", fröög ik em. ,,Töv man bit tokamen Sünndag, du warst

di wunnern", puste he mi to. Ik güng denn Sünndag na Karken un seeg al vun wieten, dat de Lüüd

all ümdreihten. Ik wuss denn ok woso. An de Karkendöör hüng een Schild mit de Opschrift:

,,Vondaag keen Gottesdeenst, de Paster hett Dörchmarsch, so´n Schiet. Ünnerschrift: De

Börgermeester." De Paster weer al een halve Stünnen vörher dorwesen un Fiete harr denn Uthang

erst dorna anslagen. Un wat predigte de Paster denn annern Sünndag in de vullbesetten Karken, de

gaanze Gemeen weer jo nu neeschierig: ,,Ik dank us Hergott, dat he grooden Druck un unnütz

Ballast vun mi nahmen hett." Un dormit weer de Saak vun Disch. Fiete un ik keeken us dösig an un

denn kööm de nehgste Sünndag. Wi seten een an´t anner oppe Karkenbank, as de Klingelbüdel bi us

anlangte. Fiete greep in sien Rocktaschen un smeet dor wat rin. Ik hebb mi wunnert, ans nöhm he

eher war rut. Een Tiet lang bleef allens still un denn kööm de Büdel bi Oma Petersen in ehrn

Nerzmannel an. Se weer vun Huus ut neeschierig un greep dor bi´n betahlen deep rin, se woll

weten, woveel Moos al binnen in weer. Mit´n maal sprüng se op, ehr Gesangbook flöög inne Luft

un se juchte: ,,Du leeve Gott, mi krabbelt wat an mien Arm hooch!" Ik wuss jo gor nich, dat de olle

Schrubendamper noch so kontant weer. Neven ehr seet Dierks´Hinnerk, de kreeg ehrn Arm mit

vulle Karacho in siene Freten. Sien Kopp flöög to de annern Siet un dat Unnerdeel vun sien Gebiß

lannde bi Meyers Gesine op´n Schoot. Ehr fullen bold de Klüsen ut´n Kopp un se lööp luut bölkend

in Richtung Utgang. ,,Nu hebbt wi dat hier goot in Gange", griente Fiete mi an. ,,Hest du dor wat

mit to doon?", fröög ik em bangen. ,,Nee, direktemang jo nich. Mehr de Muus, de ik in

Klingelbüdel rinsteken hebb", pruuste he los un slöög sick vör lachen op de Schenkels.

All de annern Lüüd weern nu ok opgeregt un sabbelten dörnanner. Dor wuss jo keen een, wat denn

dor los weer. De mehrsten lööpen Meyers Gesine achterher. Bloots us Paster stünd noch op sien

Kanzel, siene Arms na baven to sien Boss hochreckt. Aver de konn em ok nich mehr hölpen, Sien

Gebetsbook weer runnerfullen un swomm nu in Dööpbecken. ,,Dat weer jo maal een Gottesdeenst

na mien Gesmack", dach ik bi mi. Scholl man jümmers so ween, denn weer de Buden ok vull. De

Muus hett sick nich wedder anfunnen. ,,Un wat maakt wi tokamen Sünndag", fröög Fiete mi. ,,

Maal sehn, wenn de Karkenvörstand nich mit mi schimpt, faalt mi villicht noch wat in."