Anlässlich des 50. Jubiläums

Leewe Bröer, Schwestern, Gäst' tosomen,

wi sünd hier hüt tohaupe komen,

dat Fest to fiern no foftig Johr,

as us „Germania“ gründ't wor.

Drum denkt wi trög de foftig Johr,

an Tiden froh, an Tiden swor,

denkt trög an all auln Kameroden,

veel leegt all unnern grönen Rosen.

Von neengtein Mann, de Grünner weern,

kann ick blos twee hüt no upföhrn

de bi us sünd no jedet Fest,

manchmol sogor als allerlest.

Unkel Albert Schierenbeck ist't von Hogen,

un Louis Warnk - leider votogen

no Broksen hen, güntsiet von Syk -

Kamerodschaft blifft sick jümmer gliek.

Mit Swung güng't domols flink an't Wark

un weil de Eenigkeit mokt stark

weer use Scheetstand ganz fix trech.

Een Stand för Wildschützen jüs rech.

Vadder Eickhorst weer de erste König,

he harr jo öwt auk nich to wenig.

Fehl em als Fotogrof de Sünn

öw he dat Zieln un Fingerkrümm.

Denn kummt Wilhelm Hohnhorst von Erkshoff

de bi keen Scheeten fehlen droff.

Doch weer Willem nich tofrähr,

wenn he nich stets de Beste weer.

Weer Willem nich sau öberglöwsch weern,

weer he no fögner kohm to Eehrn.

Doch harr he meistens jümmer Pech,

wenn em un Katt lööp öbern Weg.

Weer swart de Katt un lööp no rechts,

bedühr för Willem dat blots Slechts.

Ut weer de Spooß, reet rum dat Rad

un mök sick wor no Huus up'n Pad.

No'n Stünn woll Willem los no mol

dochnee, wat is dat Leb'n för'n Quol,

steiht Klook'n Sophie inne Döör.

Full is för Willem dat Mellör.

Speeln moss he up't Erkshöfsche Fest,

scheeten woll he nich – dat weer dat Best.

Doch weer up'n Platz hüt allns vohext,

denn een, twee, dree würr sick dor wickst.

Un een, twee, dree – würr auk votellt -

dat, wenn Muskanten volötn dat Telt,

dautschoten würrn se up de Staer,

weil se sau fuhl mit'n Speeln weern.

De Wirkung weer ganz sünnerbor,

denn nun würr auck de „Lyra“ klor,

se mossen speeln un wenig drink'n

denn buten konn jem Unheil wink'n.

So speel de „Lyra“ rech mit Swung

de Stimmung köm up'n Höhepunkt

up eenmol geeft un furchborn Knall,

Hei Rö schöt sein Petronen all.

He meen: Lüer nehmt mi't nich för krumm,

denn jüst hier achtert Podium

kann ick am besten Damp jem moken,

denn speelt se auk aultdütsche Soken.

Doch binnen, de Lyra – wat een Wunner -

weer mit een Satz von'n Podium runner.

Un Willem meen in Prophetie:

Dat weer de Katt von Klok'n Sophie!

Wi weet jo all, sind wi bit'n Scheeten,

möt wi dat meistens auck begeten.

Sau loarn de Syker mol all in

den besten Schützen ruttofin'n.

Frirk Heyer weer domols Schützenhauptmann,

he spann sien schö roon Plüschwogen an.

Als Best köm Willem un Eickhorst mit.

Wie't sick do schön in'n Plüschwogen sit!

In Syk würrn se sau richtig full

un regen döt, wat runnerwoll.

No Huus köm se inn'n Morgengrauen

rech leev empfungen von eere Frauen.

Jüst kreep Frirk Heyer sick in't Bett

köm Hohnhorst Lina angesett

den Frirk to frogen, wie dat passeer,

dat Willem sien Büxen wienrot weer,

Us Frirk wüss nix, doch sien Mamsell

hüll auk sien Büxen up de Stell

un richtig, de weer auk rot farwt,

us Line füll een Steen von't Hart.

Sau weer good utloup'n dat Mallör

de roe Plüsch verswünn uppe Steer

grön würr de Kutschen utstaffert

wie't sick förn Königswogen hört.

Kört druü köm Krieg – willt nich vorgetn -

de hett bi us auk Lücken reeten.

De Feste weern vorbi mit'n Slag

un töben upn betern Dag.

Doch neegntein, glieks up't erste Fest

würr Dirk Möhlenbrok de Best.

Ja, wann hett't woll sau een Fest no geben

dat man nie wor forget in'n Leben.

Denkt ji no an't Zigeunerloger

als alles güg koppunner-ober?

Klock twölf danz all's up Stöhl un Dischen

de Kellners konn'n dor nich gegen wischen.

Un gegen Morgen stünn'n mitten inn Sool

woll hundert Wienbuddels anne Tool.

Drum rum dörn Sool un dör dat Telt

süng'n ji: Us Frauens vordeent dat Geld.

To Sluß köm endlich „Fidi von Bremn“

dö sick den Taktstock flink ins nehmn

dirigier no Huus jau mit Trara

un „Alle Vöglein sind schon da“

Dat nächst Johr weer Dirk ganz enttäuscht

he würr dör Georg Nolt aflöst.

Dat kost den Georg bold un Koh,

weil't jümmer heet: Een köwe no“

Du, Georg Nolt, wo büst du hüt

wull du denn jümmer stohn besid?

Wo du us dartig Johr hest föhrt?

Du weest doch, dart us dat auk röhrt!

Weil disse beidn weern sick so eenig

nöhm se Hei Lankenau as König

för twee Johr glieks achternanner her

Oh jeh, wat güngt upn Hogen her.

Ji Aul'n, als ji domols non Hogen

vorbi an Pastor Prüsse togen,

speeln Fraunslüer mit upt Tuba, Horn

un eene güng mit de Trummeln vorn.

Wat hett us Pastor Prüsse lacht

un ganz in'n Stilln hett he sick dacht

Wenn Lüer vorgnögt sind sau tosom'n

brukt se auk nich norn Karkn kom'n.

Un noch eenmol, fiebenundtwintig weert

hebt wi Hei Lankenau woll ehrt.

Un fasttoknöpen dat Frünschaftsband

föhrn ji do all no Helgoland.

Sau güng dat denn de Werser dohl,

weer blos to warm, dat weer un Quol

Doch dorför gewt Kunjak un Beer,

dat smeckt so good, weilt afköhlt weer.

De Fraunslüer seet'n up't Achterschipp

öber so'n Vergnögen freun se sick

Doch als vorbi de Roe Sand

do köm dat Schipp ut Rand und Band.

Mit eenmol weer verswunn de Sünn

un binn'n son lüttje halbe Stünn

köm up un Storm ganz fürchterlich

upn Schipp weern sick all Minschen gliek.

Dat Schipp, dat danz bargup. Bargdol

un jümmer grötter würr de Quol,

Anne Reling stünn us Emil Bod

he spee un spee, bleek as de Dod.

Un nebn em seet un Frau un stöhn

Affsupen möt wi all se meen

Du lewe God in'n hogen Heben,

öopt us doch no un beten leben.

Soui swor nöhm Emil dat nu nich

doch schimp un fluch he fürchterlich:

Minsch, kann'k mi argern, all min Geld

swömmt nu als Kunjak dör de Welt!

Un all de annern, de mit weern

freun sick, als se no Huus wor föhrn.

Dat se bold setten den Foot upn Strand

dat weer de Fohrt no Helgoland.

Als wi seebenuntwintig harrn das Fest

würr Arnold Kastens mol de Best

to kömt all lang em jedenfalls

als aule Jäger ut Kurpfalz,

Un poor Weken drup föhr he no Heid

Heini Arbs un Albert bi sick beid

de dree schöten wunnerbor den Dag

un fiern dör de ganze Nach.

Harich Nienstedt broch dat scheune Leed,

wat auk woll jeder Leester weet:

dat Leed von de Leesterheidschen Fuhrn

wo sick de Deerns lot gern wat luern.

Son Leed weer schreeben jem inne Seeln

un wo fokn mossen de „Vöss“ woill speeln

doch als us dree no Huus hen wolln

würrn se no von „Busch Lies“ upholn.

De Lies, als Weertsfrau woll bekannt

weer stets spendobel un kulant

de broch un Buddel vull glieks mit

weil se jüst hüt Geburtsdag het.

Doch dormit weer dat nich genog,

de Musik flink un Ständchen broch.

Un als se Lies harrn hochlebn loten

würr de Geburtsdag nun begoten.

Us Arnold un de beiden annern

füng'n langsom an no Huus to wannern

Groosiemers dick aul Eekenbaum

scholl Schadden jem gebn, mol uttorauhn.

Doch unnern Baum stünn jüst un Plooch

bums harrn de dree noch Kraft genog,

twee spann'n sick vor, wie son poor Peer

de drütte hüll, wien Buer, den Steert.

Als non half Stünn dat Land weer trech

möken sick de dree flink op den Weg

un tögen singend öbert Feld

Oh jeh, wie weer doch schön de Welt!

Neegenuntwintig konn'n wi dat nich segn

denn alle Blöer hüngen drög an'n Telgen

ach Weeken harrt all nich mehr reg'nt

wer harr blos Petrus so vorgrämt?

Det Morgens, as us Fest begünn

röpn wi de Füerwehr her vorn Stünn.

De köm denn mit ehr neen Spritzen

dormit de Strootn ool all blitzen.

Jüst weern se trech, man hört an't Bimmeln

bedeck op eenmol sick de Himmel

löt geeten, war herunnerwoll

süh, so erfüll Petrus sein Soll.

Dree Dag het regnt inne Rad

un weil Alb. Schierenbeck dröp int Swat,

würrn nat wi buten un ouk binnen

Auk dorup werd je jau besinnen.

Denkt trög auk an us Jubelfier

wi harrn woll selten so veel Lüer

Frirk Biskopp seet dree Doog to Peerd

harr sick den Steert mit Smolt insmeert.

Un als't vorbi weer mit dat Fiern

reer Frirk no Huus, röp all von wiern:

Junge, holt de Heevloarn her

domit ek endlich kom von Peer.

Us Alfred Brill (Hartjen) auk mol henhüll

wat schienbor auk sein Frau gefüll.

Doch aflöst würr he nächstet Johr

dör Heini Siemer ut'n Sloar.

Otto Renneke köm, Friedrichs von Weyh

just de is us besonners treu

Fritz Gellermann, Biskop von Hörn

de scholl de Reg to Enne föhrn.

Do weert vorbi, weil dor weer Krieg

un weil us bleew vorsegt de Sieg

vorswünn de Scheetstand – als stünn still -

bit no veer Johr wor köm us Will (Wilh. Bischoff)

Wehmut un Troor well us befalln

wenn wi gedenkt de Bröer alln

de buten blebn sind in'n fremden Land

dauthungert or falln dör Feindeshand.

Wi denkt an jau un willt vorspreken

dat wi jau niemols werd vorgeten

Ick weet, wenn ji no bi us weern

würrn ji von Harten mit us fiern.

Wi weet, wie swor de Tieden weern

no dissen Krieg, den wi volörn

alls weer voborn – de Feind weer ´bang -

wenn wi blos in de Taschen lang'n.

Wolang möt wi son Lüer woll söken

de ut de Not un Tugend möken

Ji kennt Georg Hohnhorst von Erkshoff

de nie un Katt in'n Sack sick koff.

De Georg is un Düsenschelm

dat bruk ek jau nich to vortelln

doch dittmohl güng't um Schützenehr

de bi em hoch anschreben weer.

Een Obend, bi schön Mondenschien

kummt Georg sein Neffe bi em rin

un meent: Unkel Georg, warst du all ault

dat du den Hoos nich süst in'n Kaul?

Wohrhaftig, Minsch, un dicken Hoos!

Wat harr ek woll doran mien Spooß

wenn se mi loten harrn dat Gewehr

ooh, Fredy, giv de Forkn mol her.

De Holschen ut, up alle veern,

wellt Georg tomindest doch probeern

robbt lies de Fohr sik ganz entlang

wat glänzt de Forkn so blitzeblank!

He kummt eran, uo een, twee Schritt

un plötzlich mit de Forkn stött

he den armen Hoos mitn inne Bost

un seufst; Schoar, dat du starben most.

Un von Erkshoff köm auk de König

up't erste Fest von neegenuneertig

Hei Stohmann weert, de Silberprinz

doch wor weern woll he't nich so ins.

Denn wenn un Kayser (Emil Kayser) König ward

wogt nüms to zieln so rech in't Swart

bit up den jungen Heini Lütsch

de säht den Kayser up good Dütsch.

De Königskerrn bleev anne Beek

un dorup frei Hei Pundsack sick

doch weer mit een he nich tofreer

hüll de Verbandskerrn auk no her.

Eenmolig weert, dat möe togeben

eenmolig in son Schützenleben

Un selten schön weer auk de Dag

wo wi ton Umzug hülln di af.

Ick weet, di würr dat Hart rech swoar

als Emil kreeg de Kerrn wor.

Doch weert un Schützenfest wie jümmer

un dorvon geiht de Welt nich ünner.

Wi möt tohaup holln jeder Tid,

möt loten den Eegennutz bisid

wi möt all fast tosomen stohn

denn kann Dütschland nich unnergohn.