Us Heini-Dokter, he schall leben
dorför, wat he „Germania“ hett geben.
Doch eenen willt wi nich vogeten
he kummt nich alltoveel to'n Scheeten
blots is he veel up usen Stand
un hett das Stühr faß inne Hand.
Ji weet jo weoll, wen ick hier meen
mit Liev un Seel för den Voeen
Hein Hünkmeyer is dat ut de Hoern
he schall „Germania“ no lang föhrn.
Un upföhrn möt ick no twee Schützen
de tellt to use besten Stützen
Mit jem ähr Hülpe, dat is wohr
füll us de Neebeginn nich swor.
Hein Pundsack un Wilhelm Biskop – beid -
wi harrn doran sau rech us Freid.
Keen Minsch weer uter jem sau keck,
blauts se, se tög'n den Korrn ut'n Dreck.
Un weil ick jüs bi Hein Pundsack bün
kummt mi saun Döntjes no in'n Sinn
Als Scheetwart stünn he sien'n Mann
sau in'n Voeen, wie in'n Voband.
Hein Möhlenbrock weer dor de Boß
mit em harr Hein sau rech sien Spoß.
Hein Möhlenbrock köm von Brink'n her,
mit Fohrrad, wie't sick do sau hör.
An'n Plummenbaum stellt he sien Rad.
Bevör he ringüng drück em no wat.
De Hein stellt sick an'n Weidepohl
un strullt ganz sachte dor andohl.
Blots dat harr he nich beter weeten,
he dach bestimmt nich mehr an't Scheeten.
He sprüng als'n Kackelack umher,
konn he dat weeten, dat dor Straum an'n weer.
Veerunfoftig köm Georg Biskop ran.
Als Bismarck kenn em jedermann.
Als König köm he hauch to Ehr'n
un moss sick denn auk düchtig wehr'n.
Wi hüll'n em af, dat nächste Johr,
no Lankenau güng't, dat weer ne Tour.
Georg Kirchhoff köm als nee'e König,
doch harrn up'n Stand wi von em wenig.
Weil he jümmer in Hannober weer-
Doch bi de Afholung güng't ganz hauch her
Aul Alfred (Kirchhoff) seet no stolt to Peer.
Wilhelm Biskop segg; “Ick kann nich mehr.“
No Hoern mossen wi denn ins hen,
dor harrn wi een groden Schützenfan
Janny Wohlers dröp sau schön in't Swarte
dat Scheeten liggt em ganz an't Harte.
In seebenunfoftig köm Jan Tietjen
he seet dor jümmer in sein Hüschen
un weer an't Knobeln un an't Reken
wie't mokt würr, harr he sick all lang utkeken.
Un nu köm worr de Möhlenkamp
dor kreegen wi eers richtig Damp
von Wilhelm von Preussen (Wilhelm Bischoff), he schall leben
he hett „Germania“ ganz veel geben.
Herbert Kleinschmidt woll nich trüggestohn
un weil se all sau schön tosomenwohn
harrn wi de beiden nächsten Johr
twee gode Schützen, dat is wohr.
Willy Langenbein un Friedo Hildebrand
se sind as Schützen us god bekannt.
Denn köm een von de Seniorn
den wi als Majestädt erkorn
Ji weet woll no, Jan Engelsmann (Joh. Engelke)
em stünn de Kärrn auk god an.
In dreeunsesstig weer dat Johr,
do würr de König us Scheetmejor.
Willi Köhler ut'n Köhlerbrook,
he weer ujs all'n veel to klook.
Un wenn dat um dat Scheeten güng,
hülln em keene tein Peer torück.
Un siene Marianne moss denn foken
beide Augen ganz dich tomoken.
Willi Brüning harrn wi denn als König.
He schöt jo jümmer nich ganz wenig.
Hein Siemer köm denn von de Beek
dor füng he manchen dicken Heek
Blots siene Kärrn op siene Bost
hett em woll mehr als een Koh kost.
Emil Kastens dröp't dat nächste Johr
un mök dat endlich auk mol wohr.
Em stünd auk to, in alln Ehr'n
un schön weert, als wi bi Hillmann fiern,
No „Sibirien“ mossen wi drup dat Johr
dat würr us all up'n Scheetstand klor
Un weil't voher auk een Meister weer
Köm Lothar Irmer achterher.
Jan Reiners harr dat endlich schafft
wat he all lang'n sick harr utdacht
No all Medaillen, Orden, Siegen
de Königskärrn no Angels to kriegen.
Twüschendör möt ek nu noch votelln
ober een von use Junggeselln
De Rolf (Harries) weer no een jungen Mann
doch hett he wiest, wat he allns kann.
He weer no de Schützenversammlung ween
un harr to deef in't Glas rinsehn
Dor spört he grode Kraft in sick
reet rut de Schilder Stück för Stück
de an'n Möhlenkamp stünn'n – mit een'n Ruck -
un broch jem hen no Pundsacks Eck.
Als he nu siene Arbeid dohn
well he denn jo auk slopen gohn
He güng in Pundsacks Dör herin
de open weer – un sleek sick rin
Denn smeet he Kurt rut ut'n Bett
de steiht mit'n Satz denn auk up'n Flett.
Wildess de nu no ganz vobast
den goden Rolf een Zigarr vopasst
slut de de Dör von binnen to
un leggt sick hen to'r goden roh.
De Kurt möt inne Köken slopen
denn Rolf de lett sick nich mehr ropen.
An'n annern Morgen kloppt Anno-Mudder
den Rolf ut'n Bett mit een Gewidder.
De wookt auk up, kikt ut de Dör
un seggt blots: „Wat wullt Du denn hier?“
Als Anno-Mudder em ers mol richtig
den Kopp hett wuschen, dat weer wichtig,
do markt de Rolf wie't um em stund
un sleek no Huus als'n Pudelhund.
Denn kömen no twee von de Seniorn
Ick segg, möt jau een beeten för de Auln wohrn
Mit'n Umtog haarn wiew't allerbest
Jan Schnokenbarch nämlich weer do de best.
Auk Fritz Gieseke nich to fogeten
de wünn no nix von't Glück bi't Eeten
Jo, Klemners Fritz, de hett't us lehrt
drum hebbt wi em auk düchtig ehrt.
Albert Schierenbeck würr eenunsebntig
us Majestät un dat is richtig.
Dat Scheeten is sien Steckenpeerd
un de Kärrn harr he all lang begehrt.
Klaus Hüneke weer als nächster dran
he steiht in'n Leben auk sienen Mann
Bi de Afholung, geef Petrus Sommerwär
un hauch güng't her
in Budelmann sein nee'en Smär.
Schorse Bothe würr denn Majestät
mit Wumtata un Täterät.
Wi möt nu hen no'n „Spitzenkiel“
wo Köm un Beer gifft sau veel.
De nee'e König steiht in't Huus
wer ward woll weern, de Froge is
wi weet jo all, wer König ward.
Blots de de richtig dropt in't Swart.
Wer is dat woll? Wer ward dat weern?
De smückt ward mit us Königskärrn?
Hein Hünkmeyer mök dat denn ganz slau
wi kennt em jo all ganz genau.
Toers köm'n mo de „Anwärter“ ran,
toless kummt denn de richtige Mann
Manfred Krüger, weer't von de Böttjeree
Ick glöw, em güng't an't Portmenee
Bi de Afholung smeck ober Köm un Beer
denn Petrus geef us Schützenwärr.
De Footkranken – mot jau dat anhörn -
löten sick mit de Ambulanz no'n Platz henföhrn.
Un denn mök Udo Hollwedel dat wohr
he würr König för dat nächste Johr
Wi weet dat jo, he kann goot scheeten
blauss siene Waltraud woll't woll nich rech weeten
An dissen Dag konn'n wi us freihn
wi konn'n use nee'e Fohn einweihn.
De Vörstänn wolln all lang nich mehr
doför mossen nee'e Lüer her
de nee'e Majestät, wie't dat sau well
würr de nee'e Hauptmann up de Stell.
Usen Erwin Irmer un sie'n Vörstand
wünscht wi alltied een gode Hand
Blots alls wi em denn afholn döhn
mit Wumtata un veel Gedöhn
do harr hee nich god foert de Katt
wi würrn von binnen un buten natt.
Dat Johr dorvör, us weert all klor
dat veel Besök wi harrn dit Johr
den König hefft wi dorum kürt
von ganz dich bi, wi sick dat hört.
Albert Rendigs jun. von'n Korten Weg
em stünn de Königskärrn nich slech
Dat fallt em auk woll nich sau swor
denn wi hefft jüs Jubiläumsjohr.
Nu köm neegnteinachunseemzig ran
do weern all dor, Mann för Mann
Veertein Voeene hefft mi us fiert
un mit us use Majestäten ehrt.
Een Speelmannszug köm ganz von Sweden
Votreter von Gemeen un Kreis hülln schöne Reden
Un jüs in'n Jubiläumsjohr
mök Wilfried Hollwedel allns klor.
He smeet sick ers in Pausitur
dorto harr he jo de Statur
Un weil de Vörstand jüs weer dran
köm Günter Brose achteran.
He kann god schrieben un auk reken
brukt sick vör nüms nich to vosteken
dat Schrieben mokt he god un gern
deiht gern auk mol een beeten fiern.
Dat Johr dorup, je weet no god
köm een dorher ohn Jack un Hoot
he weer all lang'n nich mehr dorbi
blots scheeten kann he, frog nich wie!
Wolfgang Oppelt dröp genau de Tein
dor konn de Konkurrenz sick freihn
Als wi em afhülln, weer dat nich slech
in'n Kinnergorn weer't us jüos rech.
Jo, eenunachzig dröp dat een'n
de hört jo woll no to de Nee'en
Günter Hinkel weer dat von nebenan
he hett bewiest, dat he wat kann.
Un nu möt ick no gau berichten
een beeten von Voeensgeschichten.
De Domenriege besteiht nu een poor Johr
Eene Königin moss her, dat ist doch klor.
No Hedi Apmann, Jutta Petersen dröp't Uschi Horn
denn ditmol harr se de Neese vorn
wi sünd dorober jo ganz frauh
dorum segg ick „mokt wieter sau!“
Een korten Trögblick willt wi hauln
un denken no mol an us Auln
de us dat Erbe obergeben
wat wi vowalten dot, to'n wietergeben.
Dat Wirtschaftswunner is to Enn'n
blots hopt wi jümmer up een Wenn'n
In veerunseemzig weer Gebietsreform
un dree Johr löter köm de Kreisreform.
Wi mutt aftöben, wat us nu bleiht
ob nu de Soot upgeiht, de wi heffrt seiht
Wi möt jümmer fass tosomenhauln
blots sau bliff us „Germania“ erhouln.
Weyhe, 7.4.1982 Heinrich Lütjen